Acta Scientiarum Polonorum

Prekursorem nauczania na poziomie wyższym i kształcenia adeptów architektury krajobrazu w Polsce była
Szkoła Główna Gospodarstwa Wiejskiego z siedzibą w Warszawie, a ostatecznie na warszawskim Ursynowie
– w dawnym majątku Juliana Ursyna Niemcewicza, wcześniejszej XVIII-wiecznej Rozkoszy. Tak narodziła
się tzw. ursynowska szkoła architektury krajobrazu. Profil szkoły kształtowało kilka generacji wybitnych
twórców, którzy przyczynili się do rozwoju architektury krajobrazu w SGGW i Polsce. Te niekwestionowane
osobowości pozostawiły po sobie wiele doskonałych realizacji, reprezentujących najwyższe standardy.
Obiekty te funkcjonują do dzisiaj, skutecznie wzbogacając krajobraz oraz miejskie systemy przyrodnicze.
Liczne opracowania teoretyczne ich autorstwa stanowią fundament dla dalszych dociekań w obrębie dyscypliny
architektury krajobrazu. W drugiej części publikacji zaprezentowani zostali: Władysław Niemirski
– reprezentant dojrzałego modernizmu „przemyconego” w realizacjach socrealizmu; Ludwik Lawin – miłośnik
i znawca roślin ogrodowych oraz zagadnień ekologicznych; Longin Majdecki – wybitny znawca i konserwator
ogrodów historycznych; Edward Bartman – projektant-humanista. Niniejsza publikacja ma na celu
przybliżenie sylwetek nestorów polskiej architektury krajobrazu, aby poprzez pryzmat ich działalności ukazać
specyfikę i charakter ursynowskiej szkoły architektury krajobrazu. Podstawą studiów i analiz był szeroki
przegląd literatury, dokonań projektowych oraz badania terenowe w wybranych obiektach.